நந்தியாவட்டை. நா. கணேசன். தமிழ்க் கொங்கு

நந்தியாவட்டை (Moon-beam Flower)

நந்தியாவட்டை (Gen: Tabernaemontana Fam: Apocynaceae)

நந்தியாவட்டை (நந்த்யாவர்த்த, வடசொல்), நந்தியாவட்டப் பூக்களைப் பார்த்திருப்பீர்கள். அதற்கு அப்பெயர் ஏன் வந்தது தெரியுமா?  ஸ்வஸ்திகம் என்னும் வடிவத்தில் இருப்பதால்தான். தமிழில் ஸ்வஸ்திகம் சோத்திகம் என்றாகும். இதனால் நந்தியாவர்த்தநத்தை சோத்திகப் பூ என்றும் அழைப்பதுண்டு. கார்த்திகைப் பூ எனும் காந்தள் ஈழநாட்டாருக்கும் முருகனுக்கும் சிறந்தது. லக்‌ஷ்மீகரமான சுவத்திகத்தைக் கொண்டு பழைய கல்வெட்டுகள் ஸ்வஸ்திஸ்ரீ என்று தொடங்கும்.

வாதாபிக் கோவில் (Badami) நந்தியாவட்ட விதானம்.

பட்டாடக்கல்லு கோவிலில். (Paṭṭadakallu, a Chalukya monument,  is located on the left bank of the Malaprabha River in Bagalkot district, Karnataka and is 514 km from Bangalore, 22 km from Badami and and about 10 km from Aihole)

மதுரை மாநகரம் மீனாக்‌ஷி சுந்தரேசுவரர் கோயிலை மையத்தில் வைத்து உருவான ஊர். அதுபோலும் நகரமைப்பை நந்தியாவட்ட அமைப்பு என்கிறது மானசாரம் என்னும் சில்பசாத்திர நூல். மதுரை நகரமைப்பைப் பற்றி ஜப்பானிய கட்டடக் கலைஞர்கள் எழுதியுள்ள ஆய்வேட்டை அண்மையில் கண்டேன்.

Y. Kiwamu et al., Considerations on spatial formation and segregation of caste groups in Madurai. Journal of Architecture and Planning/ Trans. of the Arch. Inst. of Japan, vol. 605, pp. 93-99 (2006).

http://sciencelinks.jp/j-east/article/200615/000020061506A0509281.php " 

Abstract: This paper focuses upon the segregation of the caste groups in the city of Madurai, which is a typical "temple city" in Tamil Nadu, in order to consider the feature of the spatial formation. First, the ideal model of the city is considered by reviewing the historical forming process and the function of festivals. Secondly, it is clarified, the present condition of the caste segregation in Madurai based on the distribution of temples and shops, street names and so on. One of the conclusion is that, Madurai city has the hierarchical co-centric square formation which is similar to "Nandyavarta" described in Manasara, and the arrangement of the caste group's residences also follow it basically."

நந்தியாவர்த்தையைவிட, நந்திபதம் என்னும் சின்னம் இந்தியக் கலாசரிதத்தில் முதன்மை உடையது. அட்ட மங்கலங்களுள் தலையாயது. சாஞ்சி ஸ்தூபி போன்ற பல இடங்களில் "நந்திபதம்" இருக்கிறது. புத்தர் பெருமானை இந்த "நந்திபதம்" ஒன்றாலேயே அரியாசனத்தில் வைத்துக் காட்டுதல் நெடிய இந்தியக் கலைமரபு. இதனை மகிஷமுகம் என்பது சாலப் பொருத்தம் என்னும் தேற்றத்தை அடுத்த ஆய்வுக் கட்டுரையில் படங்களுடன் நல்க உள்ளேன்.

1880களில் தொல்லியல் வல்லுநர் பகவன்லால் இந்திராஜி நந்திபதத்தை "இது காளையின் குளம்படிகள் அல்ல. கிரேக்க தௌரஸ் சின்னம் போன்ற காளைமுகமாக இருக்க வாய்ப்புள்ளது" என்று எழுதினார். இந்திராஜியின் நந்திமுகத் தேற்றம் சரியாக இருக்கலாம் என்று 1935-ல் ஆனந்த குமாரஸ்வாமி தன் Elements of Buddhist Iconography-ல் அறிவித்தார் ஆனால் அப்போது சிந்து சமவெளி நாகரிகம் கண்டறியப்படவில்லை. மேலும் சிந்து நாகரிகத்தொடு திராவிடரைத் தொடர்புபடுத்தும் ஐராவதம், பார்ப்போலா போன்ற அறிஞர்களின் ஆய்வுத் துணிபுகள் உருவாக்கப்பெறாத காலகட்டம் அது. தற்காலத்தில் அவ்வாய்வுகளையும் கணக்கில் எடுத்தால், காளைமுகம் என்பதை விட மயிடமுகம் என்னல் சிறக்கப் பொருந்தும் என்று என் நீண்டகால ஆராய்ச்சியில் கண்டேன். ஐராவதம் மகாதேவன் ஐயா சொல்லும் ஜல்லிக்கட்டுக் காளை என்பது பொருத்தாது, அது எருமைக்கடா (போத்து) என்று போன பொங்கல் நோன்பின்போது குறிப்பிட்ட கட்டுரையைக் காண்க [a]. "Is the so-called Nandipada really a Mahishamukha?" என் ஆய்வு முடிபுகளில் முக்கியமான தேற்றமான இதனை இங்கே தர எண்ணியுள்ளேன். திருவருள் கூட்டி வைப்பதாகுக!

நா. கணேசன்

[a] The identitification of Indus civilization bovine figurines, as to whether it is a zebu or buffalo, has to be carefully looked at. Here are two examples,
http://dakshinatya.blogspot.com/2008/11/zebu-buffalo.html

Reference  on Indian svastika:

 

(1) S.A. Freed, R.S. Freed, Origin of the Swastika, Ceremonies in India have shed new light on an ancient symbol, Natural History, N° 1, 1980, pp. 68-75;
(2) Henry Heras, SJ. India, the empire of the Svastika, 1937 Bombay : Vakil & Sons Printers. Note that it was Father Heras who first said about the fish-star(god) equation in Indus civilisation. Often we find an inverted V, a sort of roof, over the fish sign in Indus script (Cf. vEntu 'king' < vEy- 'to cover (as roof)').
(3) A. L. Srivastava, Svastika symbol, The Journal of Academy of Indian Numismatics & Sigillography, Professor Ajay Mitra Shastri felicitation volume (1988), pp. 114-119. 

நன்றி: நா. கணேசன். தமிழ்க் கொங்கு

Saint Manikkavacaka and Kalamukhas (Identification of Kogali) Dr.Marxia Gandhi

 நமச்சிவாய வாழ்க நாதன் தாள் வாழ்க
இமைப்பொழுதும் என் நெஞ்சின் நீங்காதான் தாள் வாழ்க
கோகழி ஆண்ட குருமணிதன் தாள் வாழ்க
ஆகமம் ஆகி நின்று அண்ணிப்பான் தாள் வாழ்க

Long live Namasivaya, Long live the holy feet of our Lord,
Long live the feet of him who does not move away from my mind even for a second.
Long live the feet of my Guru who ruled over Kogazhi,
Long live the feet of him who became holy books and comes near us,
Long live the feet of the God who was one but appeared as many. 

Tiruvasagam

Saint Manickavasagar

Dakshinamurthy - Jnana guru (all types of knowledge)

Nataraja  Source of all movement within the cosmos and Doomsday dancer

A place named Kogali is found  as the Capital of the territorial division also named Kogali 500, in Bellari District of Mysore.[1] There existed a Saiva matha, headed by learned scholars belonging to the branch known as Simha-parishad of the Kalamukha sect. A military clan led by a commander Tikkanna set up Lingas named Nulambesvara and Lenkesvara and gifted lands for worship of the two gods. The grant was approved by the Kalyani Chalukya king Somesvara in the year 1045 AD. An inscription recording this grant is engraved in Uddibasavanna temple at Morigeri a village near Kogali. The record mentions that the gift was made while washing the feet of Somesvara Pandita of the Simha-parishad. Another inscription[2] from the same temple of Udda-basavanna records that some more lands were gifted in the same year to the god Nulambesvara by the same donor while washing the feet of the same teacher Somesvara pandita. Both the  records identify the teacher Somesvara as the desciple of Jnanesvara pandita, and desciple's desciple of Maleyala Pandita deva. This Maleyala Pandita deva was in charge of the temple of Ramesvara at Kogali and was very influential in the region. Several inscriptions in the region refer to him with great veneration and many succeeding priests of this school are mentioned as recipients of veneration and honours from the kings[3]. Obviously Kogali played an important role at the beginning of the 9^th cent and it was the centre of the Kalamukha asectics upto the 12^th cent.AD.

Almost at the beginning of the 9^th cent, the Kalamukhas are also seen at Nandi hills near Mysore.[4]

A Siva temple named Samasta-Bhuvanasraya-devalaya built around 800 AD by Vijayaditya II, the Eastern Chalukya ruler, at Vijayawada (ancient Vijayavati), is also of interest to students of Saivism. The temple was headed by one Kalamukha priest Pasupati-deva also called Lakasipu. He is one of the earliest  Kalamukha priest known.[5] 150 years later another ruler of the Eastern Chalukya dynasty, Amma-raja II gifted four villages to the god of the same temple, Samasta-bhuvanasraya-devalaya. The grant was made in 950AD. The inscriptions says that the temple was established (about 825AD)by Vijayaditya Narendra mrgaraja (799-847). Ammaraja made the gift for the increase of his country, lineage, life, health, and supremacy, in order to provide for temple repairs, bali, naivedya music and for a free feeding house. The teacher Pasupati is said to belong to Simha-parishad of the Kalamukha school of Saivism in the record. The successors of this parishad were very active and influential in the region receiving royal patronage.

The Vijyavata inscritpion records the greatness of the Kalamukha teachers both in the mastery of Vedas and agamas and severe  observance of asceticism.  According to the inscription numerous munisvaras beginning with Lakulisvara appeared in  various ages of the world, and they resembled Rudra. They became self incarnate on earth as teachers of the path of dharma. In that succession came the Kalamukhas who were proficient in the Veda (sruti mukhyas) and worthy of homage by the kings. The record adds,  those munisvaras are the beneficent lords of this sthana of simha-parishad.  In the lineage of the those Kalamukhas,  who were residents of many ancient temples, such as that of Amaravatisvara,  there arose a munipa named Lakasipu, who was the lord of Sri and who understood completely the agamas. He fed his holy body only on water, vegetables, milk, fruits, and roots.

Against this background may be viewed the reference to Kogali by the famous Tamil Saiva saint Manikka-vacaka.[6] Manikkavacaka refers to Lord Siva as the  Guru ruling Kogali.

 Kogali anda gurumani tan tal valga.

There are several references in Mankkavacaka's verses to Kogali

The king of Kogali = Kogalikku arase[7]

The ruler of Kogali = Kogali meviya kove[8]

The Lord of Kogali = Kogali yen Koman[9]

Tamil scholars, commenting on Manikkavacaka's Thiru-vacakam verses, have given different interpretation to the term Kogali. Venkatasami nattar identifies Kogali with  Thiruvavduturai a village in Tamilnad, that now houses one of the leading Saiva mathas in Tamilnad. He states this village was also known as Kogali and Gomukti. The Siva temple here is called Gomuktisvaram. He also refutes the views of earlier scholars who identified Kogali with another village Thirupperunturai. He cites the Poem Kuyir pattu which lists Kogali in one verse, Uttarakosamangai in another and Thirupperunturai in another and holds these are three different places.[10] S,Dandapani desikar, another renowned scholar also holds Kogali identical with Thruvavaduturai.  He also refutes the view that Kogali is identical with Thirupperunturai.[11] The evidences adduced for identifying the village with Thiruvaduturai are not convincing. According to traditional accounts of  Manikka vacaka  the saint received initiation in the hands of Lord Siva himself  at the village Thirupperunturai under the Kurunta tree.[12] The Saint calls Siva as Guru-mani, the Lord of  Kogali. It may be mentioned that the Teacher who initiates a disciple is identified with Lord Siva himself in the Saiva system. Obviously the human teacher who initiated Manikkavachaka is identified with Lord Siva himself. Prior to his initiation Manikkavacaka served as a minister to the Pandya ruler Varaguna who is identified with Varguna II who ruled towards the end of 9^th cent.[13] This leads us to some interesting chronological events.

The Pandya ruler, Varaguna ruled from Madurai his capital. The famous temple at Kodumbalur built by the Bhuti, also known as Vikramakesari was inspired by a Kalamukha teacher named Mallikarjuna.[14] The inscription recording the building of the temple states that Bhuti after having built the temple in his name and in the names of two wives,  presented a big matha - brahad matha, to Mallikarjuna, who was the disciple of two teachers Vdya-rasi and Tapo-rasi. Mallikarjuna was the chief ascetic of the Kalamukha sect to whom eleven villages were presented for feeding fifty ascetics of the Kalamukha sect called in the inscription as Asita-vaktras. This teacher Mallikarjuna belonged to Madurai where obviously there existed an influential Kalamukha matha. The Kodumbalur record belongs to the end of the 9^th cent. almost the same period as that of Saint Manikka-vacaka. There is also a Kannada inscription of the same period[15] at Kodumbalur pointing to the connection between Kodumbalur and the Kannada country. The editors of the Tandikonda inscription of Ammaraja  giving details of the lineage of the Kalamukha ascetics identify the two teachers Vidya-rasi and Tapo-rasi the teachers of Mallikarjuna of Kodumbalur as contemporaries of King Amma II of Andhra[16]. Mention has already been made to the earliest reference to the Kalamukhas coming from Mysore datable 810 AD. As the famous Kogali has been mentioned in a number of records of Andhra -Bellary regions as an influential centre of the Kalamukhas it has been surmised by scholars that the Kalamukhas spread to the Chola and Pandya country in the 9^th cent and established mathas there. Madurai was one such important centre[17]. Manikkavacaka served at Madurai during this period  as a minsiter to the Pandya. It is not unlikely that he was influenced by this school and the teacher who initiated him at Thirupperundurai was a Kalamukha saint. It explains the repeated occurrence of the place name Kogali in Manikkavacaka's poems. The way in which the saint mentions Kogali with reverence, further strengthens the view that he belonged to the Kalamukha school of Vedic Saivas of Andhra-Mysore region. There could be no doubt that  Kogali mentioned  in Manikka vacaka's poems is identical with Kogali the important place of Kalamukhas in Bellary District.

---

[1]David N.Lorenzen, The Kapalikas and Kalamukhas, Thomson Press , New Delhi; 1972. P.143

[2] Ibid p.144

[3] Ibid pp.144-46

[4] Bhavaraja and Krishna Rao. V, Tandikonda grant of Amma Raja II , Epigraphia Indica Vol.XXIII, Pp 164-165

[5] Ibid

[6] Several editions of Saint Manikkavacaka's Thiru vacakam are availablein print. Thiruvacakam. Saiva Siddhanta samajam, Chennai, 1938,Sivapuranam.Line 3

[7] Hymn. Pandaya nanmarai, verse 5

[8] Hymn Porri thiru akaval, line 157

[9] Hymn Pandaya nanmarai, verse 1

[10] Venkatasami nattar commnetary on Thiruvacakam

[11] Dandapani Desikar.s, Thiruvacakam with commentary, Pub.by Thieuvavduturai

[12] Ibid

[13] Nagaswamy.R. Thirupperunturai a Yoga pitha sthala, in Art and Culture of Tamil nad, Sandeep Prakashan, Delhi, 1980, p66

[14] Nilakanta Sastri.K.A., The colas, reprint , The University of Madras, Madras, 1984, P.648: Nagaswamy.R., Thiruttani and Velanjeri Copper plates, Pub by Tamilnad State Department. Of Archaeology, Madras, 1979.pp.14-15

[15] Epigraphia Indica, Vol.V,P.221

[16] Epigraphia Indica, VolXX III, p.165

[17] Nilakanta Sastri, Ibid. p.648 Prof. Sastri also discusses other centres of Kalamukhas in Tamilnad in this page.

Source: Tamil Arts Academy (Blog)

வந்தவாசி அருகே வெண்குன்றம் மலையில் சமணர் படுக்கைகள் - கோ.ஜெயக்குமார்.

  

வந்தவாசியை அடுத்த வெண்குன்றம் மலைப்பகுதியில் சமணர் படுக்கைகள் இருப்பதாக அப்பகுதி மக்கள் சிலர் தெரிவித்தார்கள். இதுகுறித்து மேலும் விசாரித்தப்போது பல புதிய தகவல்கள் கிடைக்கப்பெற்றன. வந்தவாசி-செய்யாறு சாலையில் வந்தவாசியிலிருந்து சுமார் 4 கி.மீ. தொலைவில் உள்ள வெண்குன்றம் மலையில் கடந்த சனிக்கிழமை ஆய்வு மேற்கொண்டோம். இதில் அம்மலையில் சமணர் படுக்கைகள் இருப்பது தெரியவந்தது.

இந்த மலையில் உள்ள சமணப்படுக்கைகள்  சுமார் 2000 ஆண்டுகளுக்கும் தொன்மையானதாக இருக்கலாம் என கருதப்படுகிறது. மலையில் பெருங்கற்காலத்திற்குரிய கல்வட்டங்களும், கற்காலக் கருவிகள் செய்யப்பட்டதற்கான மிச்சங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. இதைக் கொண்டு மலையின் கிழக்குப் பகுதியை ஆய்வுசெய்தபோது அங்கு படுக்கைகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன.

சாய்வான அமைப்பை கொண்டுள்ள சமணப் படுக்கைகள் கிழக்கு நோக்கி உள்ளன. இந்த படுக்கை தளத்தின் அகலம் 170 செ.மீ., நீளம் 150 செ.மீ. ஆக உள்ளது. இதை பார்க்கும்போது 4 முதல் 5 துறவிகள் உறைவிடமாக கொண்டிருக்கலாம் என தெரிகிறது.

இந்த பாறையில் தரைப்பகுதியை துறவிகள் இயற்கையாகவே பயன்படுத்தி உள்ளனர். இந்த பயன்பாட்டினால் பாறையின் தரைப்பகுதி நன்றாக தேயந்திருப்பதை பார்க்கும்போது துறவிகள் பல நூற்றாண்டுகள் இதை பயன்படுத்தியிருக்க வேண்டும் என்று உணர முடிகிறது.

கீழ்த்தளப் பாறையின் நடுப்பகுதியில் 33 செ.மீ. நீளமும், 21 செ.மீ.அகலமும் கொண்ட ஒரு செவ்வக் குழி காணப்படுகிறது. இதற்கு தெற்காக இப்போது விளையாடும் ஆடுபுலி ஆட்ட கட்டம் காணப்படுகிறது. இதுபோன்ற கட்டங்கள் விழுப்புரம், திருவண்ணாமலை மாவட்டங்களின் இதர பகுதிகளில் உள்ள படுக்கைகள் போலவும் காணப்படுகிறது.

இம்மலையில் காணப்படும் பாறைகளின் மேல் பல இடங்களில் கல்வெட்டு செதுக்கப்பட்டுள்ளன. கல்வெட்டுப் பாறை மீது மழை, காற்று, வெயில் படுவதால் சிதைவுகள் ஏற்பட்டுள்ளன. கல்வெட்டின் மீது ஊரார்கள் தங்கள் பெயரையும் செதுக்கி வைத்துள்ளதால் கல்வெட்டின் தகவலை முழுமையாக அறிய முடியவில்லை.

சில கல்வெட்டுகளை ஆய்வுசெய்தபோது தமிழ் (பிராமி) வடிவ  எழுத்துகளையும், வட்டெழுத்துகளையும் உடையதாக உள்ளன. இக்குன்றை சார்ந்த பிற பகுதிகளில் தாழ்வான குகைத்தளங்கள் காணப்படுகிறது. படுக்கை குன்றுக்கு தெற்கில் கீழ்ப்பகுதியில் மரங்கள் அடர்ந்த ஏரிப்பகுதியில் முதுமக்கள் தாழி புதைக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்த தாழிகள் மழை, வெள்ளத்தால் சிதைவு ஏற்பட்டு உடைந்து காணப்படுகின்றன. எனவே இந்த ஏரிப்பகுதியில் துறவிகள் இறந்தபிறகு இதுபோன்ற தாழிகளில் புதைக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. இப்பகுதியில் மேலும் ஆய்வு மேற்கொண்டால் தமிழர் பண்பாட்டுக்குரிய அரிய செய்திகள் வெளிப்படும் என்பதில் அய்யமில்லை.

வந்தவாசியிலிருந்து சுமார் 3 கி.மீ. தூரத்தில் உள்ள வெண்குன்றம் கிராமத்தில் ஸ்ரீதவளகிரி என்று அழைக்கப்படும் மலை உள்ளது. இம்மலை மீது ஸ்ரீதவளகிரீஸ்வரர் கோயில் உள்ளது. மேலும் விநாயகர், அம்பாள், முருகன், சண்டிகேஸ்வரர், அண்ணாமலையார் கோயில்களும் உள்ளன.

இந்தக் கோயில்களில் கார்த்திகை தீபத் திருவிழா ஒவ்வொரு ஆண்டும் நடைபெறும். இதையொட்டி ஆயிரக்கணக்கான பொதுமக்கள் மலை மீது ஏறிச்சென்று இறைவனை வழிபடுகின்றனர். பின்னர் மாலை 6 மணிக்கு ஸ்ரீதவளகிரீஸ்வரர், ஸ்ரீவிநயாகர் ஆலயங்களில் தனித்தனி கொப்பரைகளில் கார்த்திகை தீபம் ஏற்றப்பட்டது.

To Refer Original Click:

வந்தவாசி அருகே வெண்குன்றம் மலையில் சமணர் படுக்கைகள் - கோ.ஜெயக்குமார்.

நன்றி கோ.ஜெயகுமார்.  தமிழ்மணம். ப்ளாக்ஸ்பாட்

தமிழ் எழுத்துக்களின் பரிணாம வளர்ச்சி வினோத் ராஜன் வர்சுவல் வினோத்

Arachalur Inscription Photo-courtesy  The Hindu June 25, 2013

தமிழ் எழுத்துக்களின் பரிணாம வளர்ச்சி வினோத் ராஜன் வர்சுவல் வினோத்
மார்ச் 5, 2011

March 5, 2011Vinodh Rajan எழுத்துமுறை

 

இந்தியாவின் பண்டைய இலக்கிய மொழிகளுள் ஒன்று தமிழ் மொழி. திராவிட மொழிகளிலேயே மிக முந்தைய இலக்கிய படைப்புகள் நிகழந்தது தமிழில் தான். பண்டைக்காலத்தில் வடபுலத்து சமஸ்கிருத பிராகிருத மொழிகளுக்கு இணையாக இலக்கியம் சமைக்கப்பெற்றதும் தமிழ் மொழியில் தான். தமிழ் இவ்வாறு தன்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்வதில் முக்கிய பங்கு அதன் எழுத்தும் வகித்தது.
 

ஒரு மொழியை நிலைநிறுத்த எழுத்து என்பது என்றுமே மிகவும் அத்தியாவசியமானது. எழுத்தில்லாத மொழி நிலைப்பது கடினம். மொழியினை போற்றி பாதுகாத்து அடுத்த தலைமுறைக்கு இட்டுச்செல்லக்கூடியது எழுத்து மட்டுமே. எழுத்தற்ற மொழி மிக விரைவிலேயே சிதைவுக்கு உள்ளாகி உருத்தெரியாமல் போய் விடும். இலக்கணம் சமைக்கவும் இலக்கியம் படைக்கவும் எழுத்து முக்கியம். இன்று எழுத்துமுறை இல்லாது இருக்கும் மொழிகள் அனைத்தும் இலக்கியமற்ற திருத்தம்பெறாத மொழி எழுத்துமுறைகள் பலவாறாக வகைப்படுத்தப்படுகிறது. உயிர் எழுத்துக்கள், மெய்யெழுத்துக்கள், உயிர்மெய்யெழுத்துக்கள் என எழுத்துக்களை வகுக்கும் எழுத்துமுறை “அபுகிடா” என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்திய மற்றும் சிங்கள, தாய், கம்போடிய, லாவோ முதலிய தெற்காசிய-தென்கிழக்காசிய எழுத்துமுறைகள் அனைத்தும் இந்த வகையின் கீழ் வரும். தமிழ் எழுத்துமுறையும் “அபுகிடா” வகையை சார்ந்ததே.

சிந்து சமவெளி எழுத்துக்கள்

இந்தியாவில் மிகவும் பழமையாக கிட்டக்கூடிய எழுத்துக்கள் சிந்துசமவெளி எழுத்துக்கள். ஏறக்குறைய 5000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டவை. சிந்து சமவெளி எழுத்துகளின் மொழி இந்தோ-ஆரியம் என்றும், பழந்தமிழ் என்றும், முண்டா மொழிக்குடும்பத்தை சார்ந்தது என்றும் இஷ்டத்திற்கும் கருத்துக்கள் விரவி கிடக்கின்றன. பார்க்கப்போனால், சிந்து சமவெளி எழுத்துக்கள் உண்மையான எழுத்துமுறையா அல்லது வெறும் குறியீடுகளா என்பது கூட இன்னும் முழுமையான ரீதியில் அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்ளுமாறு நிறுவப்படவில்லை.

பிராமி

சிந்துசமவெளி எழுத்துக்களுக்கு பிறகு, அசோகர் காலத்தில் 300 BCE அளவில் இந்தியா முழுதும் தொல்லியல் நிபுணர்களால் பிராமி  என்றழைக்கப்பெறும் எழுத்துக்களில் பல்வேறு ஸ்தூபிகள், கல்வெட்டுகள் உருவாகின்றன. இந்தியா முழுதும் பிராகிருத மொழியினை பிராமி எழுத்துக்களிலியே அசோகர் கல்வெட்டுகளில் பொறிக்கிறார். அந்த பிராமியே பல்வேறு பிரதேச வேறுபடுகளால், திரிந்து, பல்வேறு உருபெற்று நவீன இந்திய எழுத்துமுறைகள் உருவாகின. அசோகரின் பிராமி எழுத்துமுறை அரமேய எழுத்துமுறையின் தாக்கத்தில் உருவானது என்று பொதுவாக கருதப்படுகிறது.
 

அசோகரின் அலஹாபாத் ஸ்தூபி கல்வெட்டு

தே³வாநம்ʼ பியே பியத³ஸீ லாஜா ஹேவம்ʼ ஆஹா

அம்ʼநத அகா³ய த⁴ம்ʼம காமதாய அகா³ய பல […]

சங்க காலத்திலேயே ஜைன மதமும் பௌத்த மதமும் தமிழகத்தில் ஸ்தாபிக்கப்பட்டு, நிலைபெற்றுவிட்டன. இவ்விரு மதங்களுள் தமிழகத்தில் முதலில் ஸ்தாபனம் செய்யப்பட்ட்து ஜைன மதமாகத்தான் இருக்க வேண்டும். (சமண [ < சிரமண ] என்பது பௌத்த-ஜைன மதங்களை ஒன்றுசேர குறிக்கூடிய சொல், தமிழகத்தில் ஜைன சமயத்தை மட்டும் குறிப்பதில் இருந்தே, சிரமண சமயங்களில், முதலில் நுழைந்த்து ஜைன சமயம் என்று யூகிக்கலாம்).

அவ்வாறு ஜைன சமயத்தை வடநாட்டில் இருந்து தமிழகத்தில் ஸ்தாபனம் செய்யவந்த ஜைன முனிவர்களும் ஆச்சாரியர்களும் வடநாட்டில் வழக்கில் இருந்து பிராமி எழுத்துமுறையை தமிழகத்துக்கு கொண்டு வந்ததாக கருதப்படுகின்றது. ஜைனர்களும் பௌத்தர்களும் பொதுவாகவே மக்கள் மொழியில் போதிப்பவர்கள். எனவே, தமிழில் தங்களுடைய போதனைகளை வெளிப்படுத்த வேண்டி, பிராமியை தமிழுக்கு கொண்டுவந்திருக்க வேண்டும். ஆரம்ப கால தமிழ் பிராமி கல்வெட்டுகள் பெரும்பாலும் ஜைன முனிவர்களின் குகைகளில் காணப்படுவது இக்கருத்துக்கும் வலுசேர்ப்பதாக உள்ளது.

தமிழ் பிராமி

அவ்வாறு அவர்கள் கொண்டு வந்த பிராமி எழுத்துமுறை தமிழுக்குரியதாக இல்லை. பிராகிருதத்தின் ஒலியியலும் தமிழின் ஒலியியலும் வேறானவை. தமிழில் கூட்டெழுத்துக்கள் அதிகம் கிடையாது, சொல்லிறுதி தனிமெய்களும் அதிகம். பிராகிருத்ததில் மகரத்தை தவிர்த்து வேறு சொல்லிறுதி மெய்கள் வருவதில்லை. அதனால் அசோக பிராமியில் தனி மெய்யினை (க், ங் முதலியவை) குறிக்க இயலாது, மெய்யெழுத்துக்கூட்டுகளை வேண்டுமென்றால் கூட்டெழுத்துக்களாக எழுத இயலும் (உதாரணமாக, க்ய, க்த ஆகியவற்றை எழுதலாம், ஆனால் க் என்ற தனி மெய்யை எழுத முடியாது) .  எனவே, பிராமியை தமிழுக்கு ஏற்றார்போல் செய்ய பல்வேறு முயற்சிகள் நிகழ்ந்தன.

பிராகிருதத்தில் இல்லாத தமிழுக்குரிய ற,ழ,ன,ள முதலிய எழுத்துக்களுக்கு வடிவங்கள் உருவாக்கப்பட்டன, எ, ஒ என்ற குறில் எழுத்துக்களை ஏகார, ஓகார எழுத்துக்களின் மீது புள்ளியினை வைத்து உருவாக்கினர். [பிராகிருதத்தில் எ, ஒ கிடையாது] (தமிழில் எ, ஒ’விற்கு புள்ளி வழக்கம் வீரமாமுனிவர் காலம் வரை நீடித்தது) தமிழில் இல்லாத வர்க்க எழுத்துக்கள் பொதுவாக கைவிடப்பட்டன. அசோக பிராமியின் கூட்டெழுத்து முறையும் கைவிடப்பட்டது.

தமிழ் பிராமி மூன்று கட்டங்களை உடையாதாக அறியப்படுகிறது, முற்கால தமிழ் பிராமியில், எழுத்தில் உள்ளார்ந்த அகரம் கிடையாது. ஆகார’க்குறி அகரம், ஆகாரம் இரண்டையும் குறித்த்து. இடைக்கால தமிழ் பிராமியில், ஆகாரக்குறி நிலை பெற்றது. அனால், ஒரு எழுத்து மெய்யா, அல்லது அகர உயிர்மெய்யா என்ற தெளிவு இருக்காது. பிற்கால தமிழ் பிராமியில் மெய்யெழுத்துக்களையும் (மற்றும் எகர ஒகரங்களையும்) குறிக்க புள்ளி உருவாக்கப்பட்ட்து அதாவது, ”நிகழ்காலம்” என்ற சொல் பின்வாறாக எழுதப்பட்டிருக்கும்:

முற்கால முறை : நிகாழகாலாம

இடைக்கால முறை : நிகழகாலம

பிற்கால முறை : நிகழ்காலம்

300 – 400 CE வரை தமிழ் பிராமியில் எழுதப்பட்டு வந்தது,

தொல்காப்பியம் புள்ளியை எகர ஒகரங்களுக்கும் மெய்யெழுத்துக்களுக்கும் குறிப்பிடுவதில் இருந்து, தொல்காப்பிய காலத்தில் புள்ளி வழக்கில் வந்திருக்க வேண்டும்.
 

2ஆம் நூற்றாண்டு CE – புகழூர் தமிழ் பிராமி கல்வெட்டு

உள்ள உரை:

கொஆதன செலலிருமபொறை மகன  

பெருஙகடுஙகொன மகன ளங 

கடுஙகொ ளஙகொ ஆக அறுததகல  

புள்ளியோ, எகர ஏகார, ஒகர ஓகார வேறுபாடோ கல்வெட்டில் இல்லாததை கவனிக்கவும். இகரமும் விடுபட்டுள்ளது

திருந்திய உரை:

கோஆதன் செல்லிரும்பொறை மகன் 

பெருங்கடுங்கோன் மகன் [இ]ளங்

கடுங்கோ [இ]ளங்கோ ஆக அறுத்தகல்

முசிறி – தமிழ் பிராமி  எழுத்துக்கள் – 2ஆம் நூற்றாண்டு பொது.சகாப்தம் 
 

  

”அமண” (< சமண) என்று பானையில் பொறிக்கப்பட்டுள்ள தமிழ்-பிராமி எழுத்துக்கள். ( அதற்கு அடுத்து இருக்கும் இரண்டு வடிவங்கள்- சித்திரக்குறியீடுகள்). பழந்தமிழ் துறைமுகமான முசிறியில் [இன்றைய கேரளாவின் எர்ணாகுளத்தில் “பட்டணம்”] இது கிடைத்துள்ளது. 2ஆம் நூற்றாண்டளவிலேயே ஜைன மதம் சேர நாட்டில் செல்வாக்குடன் திகழ்ந்தது என்பதை இதன் மூலம் அறியலாம்.
 

வட்டெழுத்து

பிறகு ஓலைச்சுவடியில் எழுதுவதற்கு வசதியாக தமிழ் பிராமி வட்ட வடிவமாக உருமாற துவங்கியது. இந்த காரணத்தினால் இக்காலக்கட்டத்து தமிழ் எழுத்து வட்டெழுத்து என அழைக்கப்படுகிறது. வட்டெழுத்து உருவான அதே கால கட்டத்தில், வடமொழி எழுதுவதற்காக பிராமியில் இருந்து பல்லவ கிரந்தம் என்ற எழுத்து பல்லவர் காலத்தில் தோன்றியது. வட்டெழுத்தும் பல்லவ கிரந்தமும் ஒரே காலக்கட்டத்தில் தோன்றியவை.

ஐந்தாம் நூறாண்டில் இருந்து 11ஆம் நூற்றாண்டு வரை தமிழை எழுத வட்டெழுத்து பயன்பட்டது. 7ஆம் நூற்றாண்டு வரை வட்டெழுத்து மட்டுமே, தமிழை எழுத பயன்பட்டது. அதன் பின்னர் அதன் பயன்பாடு படிப்படியாக குறைந்து. பிறகு நவீன தமிழ் எழுத்துக்களின், மூலமான பல்லவ-தமிழ் எழுத்துக்களால் முழுமையாக தமிழ் எழுதப்பட துவங்கியது. 11ஆம் நூற்றாண்டு வரை மட்டுமே தமிழ் எழுத பயன்பட்டாலும், 19ஆம் நூற்றாண்டு வரை கேரள தேசத்தில் மலையாள மொழியினை எழுத பயன்பாட்டில் இருந்தது. வட்டெழுத்தின் இன்னொரு வடிவமான கோலெழுத்து முறையும் மலையாளத்தை எழுத நீண்ட காலம் வழக்கில் இருந்தது.

வட்டெழுத்தில் புள்ளியின் பயன்பாடு நிச்சயமாக காணப்படும். அதனால், எகர ஒகரங்களும் தெளிவாக குறிக்கப்பெறும். ஒரே விஷயம் ப’கர வ’கர வேறுபாடுகள் அவ்வளவு தெளிவாக இருக்காது, இரண்டும் மிகவும் ஒத்த வடிவங்களை பெற்றிருக்கும்.

மஹேந்திர பல்லவர் காலத்து நடுகல்லில் வட்டெழுத்து 

கோவிசைய மயேந்திர 

பருமற்கு முப்பத்திரண்டா 

வது பொன்மோதனார் சே 

வகன் வின்றண்[வ]டுகன்

புலி குத்திப் பட்டான் 

கல்

 

பல்லவ தமிழ்

பல்லவ கிரந்தத்தை பற்றி முன்னரே குறிப்பிட்டிருந்தோம் அல்லவா ? பல்லவ கிரந்தத்தை அடிப்படையாக கொண்ட எழுந்த பல்லவ-தமிழ் எழுத்துக்களும் அதே 7ஆம் நூற்றாண்டளவில் தமிழை எழுத பிரயோகிக்கப்பட ஆரம்பித்த்து. பல்லவ கிரந்தத்தில் இல்லாத ற,ழ,ன போன்றவை வட்டெழுத்தில் இருந்து கடன்பெற்று எழுதப்பட்டன. மகரமும் லகரமும் கூட வட்டெழுத்தை அடிப்படையாக கொண்ட வடிவத்தை பெற்றிருந்தன.

இந்த காலக்கட்டங்களில், அதாவது 7ஆம் நூற்றாண்டில் இருந்து, தமிழ் இரண்டு எழுத்துமுறைகளில் எழுதப்பெற்றது. பல்லவ-சோழ ராஜ்யமாக இருந்த வட தமிழகத்தில் பல்லவ எழுத்துக்களிலும் பாண்டிய ராஜ்யமாக இருந்த தென் தமிழகத்தில் வட்டெழுத்திலும் எழுதப்பட்டன.

11 ஆம் நூற்றாண்டளவில் வட்டெழுத்துமுறை முழுமையாக கைவிடப்பட்டு, தமிழ் முற்றிலும் பல்லவ எழுத்துக்களில் எழுதப்பட ஆரம்பித்த்து.

நம்முடைய தற்கால தமிழ் எழுத்துக்கள் இந்த பல்லவ எழுத்துமுறையில் இருந்து தோன்றியதே.

பல்லவ தமிழ் எழுத்தில் பல்வேறு குறைபாடுகள் இருந்தன. புள்ளி குறிக்கப்பெறவே இல்லை. நன்னூல் போன்ற பிற்கால இலக்கண நூல்களிலும் கூட புள்ளியின் பயன்பாட்டை ஏட்டளவில் குறித்தாலும் ஓலைச்சுவடிகளிலோ கல்வெட்டுகளிலோ புள்ளியை காண இயலாது. இதற்கு புள்ளியிட்டால் ஓலைச்சுவடி கிழிந்துவிடும் என்பதும் ஒரு காரணமாக கூறப்படுகிறது. அதனால், எகர ஏகார ஒகர ஓகார வேறுபாடும் இருக்காது. ர’கரமும் காலும் ஒரே வடிவத்தை கொண்டிருக்கும்.

”கொள” என்ற சொல் கொள், கோள், கெரள், கெர்ள், கேர்ள், கேரள், கேரள என்று என்னவாகவும் இருக்கலாம். இடத்திற்கு ஏற்றார்போல் பொருள் கொள்ளுதல் வேண்டும்.
 

1005 CE சேர்ந்த ராஜ ராஜனின் செப்பேடு பல்லவ தமிழில்

 

வீரமாமுனிவருக்கு முற்பட்ட தமிழ்

சுமார் 15ஆம் நூற்றாண்டளவிலேயே தற்கால தமிழுக்கு மிகவும் நெருங்கிய வடிவினை தமிழ் எழுத்துக்கள் பெற ஆரம்பித்தன.  அதே நேரத்தில், பல்லவ தமிழின் குறைபாடுகள் அவ்வாறே தொடர்ந்த வண்னம் இருந்தன.

பதினாறாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் அச்சிடப்பட்ட ஒரு தமிழ் கிறிஸ்தவ நூல்.

ரகத்திற்கும் காலிற்கும் வித்தியாசம் இல்லாத்த்தை கவனிக்கவும். அதே போல புள்ளி இருக்காது. எகர ஏகார வேறுபாடும், ஒகர ஓகார வேறுபாடும் இருக்காது. செசுவகையிலுளபடடபாதிரிமாா (< சேசுவகையிலுளபட்டபாதிரிமார்), முகவுரை போன்ற சொற்களை காண்க.

வீரமாமுனிவரின் தமிழ்

வீரமாமுனிவர் என்று தன்னை அழைத்துக்கொண்ட கிறிஸ்தவ மிஷினரி கொன்ஸ்டன்ஸோ பெஸ்கி பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் தமிழகம் வந்தார். கிறிஸ்தவ மதத்தை தமிழகத்தில் பரப்புவதற்காக, தமிழ் மொழியை அவர் கற்றுக்கொள்ள நேர்ந்த்து. தமிழ் எழுத்துமுறையினில் பல குறைகள் அவரை உறுத்தியது.

வெளிநாட்டு கிறிஸ்தவ மிஷினரிகள் தமிழை கற்றுக்கொண்டு கிறிஸ்தவ மதத்தை பிரச்சாரம் செய்ய இவை தடையாக இருப்பதாக கருதினார், எனவே பல்வேறு சீர்திருத்தங்களை தமிழ் எழுத்துமுறையில் புகுத்தினார்.

ஏற்கனவே கூறியது போல், தமிழில் புள்ளி ஏட்டளவில் இலக்கண நூல்களில் மட்டுமே இருந்தது. நடைமுறையில், அதன் பயன்பாடு மிகவும் அருகிக்காணப்பட்டது. அச்சின் மூலம் புள்ளியின் பயன்பாட்டை மீண்டும் கொண்டு வந்தார்.

அதே போல, எ, ஒ முதலிய குறில்களும் (இலக்கணரீதியாக) புள்ளி பெற வேண்டி இருந்தது. புள்ளி பெறாதது நெடில்களாக கருதப்பட்டன.

புள்ளியினை மீண்டும் பிரபலப்படுத்தினாலும், அதே எகர ஒகரங்களுக்கான புள்ளியை அவர் பிரபலப்படுத்தவில்லை. உயிர் எழுத்துக்கள் புள்ளி பெறுவதை அவர் விரும்பாத காரணத்தினால் எ, ஒ ஆகியவற்றின் அமைப்பில் சில மாற்றங்களை செய்து ஏ , ஓ என புது நெடில் உருவங்களை படைத்தார். அதே போல, ஒற்றைக்கொம்பை மாற்றி நெடில்களுக்கு இரட்டை கொம்பை (ே) உருவாக்கினார். ஈகார உயிர்மெய்கள் ஒரு சுழி பெறுவது போல, கொம்பும் இன்னொரு சுழி பெருமாறு வடிவம் உருவாக்கப்பட்டது. புள்ளி பெறாத பழைய நெடில்கள், வீரமாமுனிவரின் தமிழில் குறில்களை குறித்தன.

அவர் எண்ணிய இரட்டைக்கொம்பு கீழிருந்து மேலாக எழுதப்பட வேண்டும் என்பது [ஈகாரக்குறி போல], ஆனால், இப்போதைய நடைமுறையில் அது மேலிருந்து கீழாகத்தான் எழுதப்படுகிறது. இவ்வாறு தான் காலப்போக்கில் எழுத்துக்கள் மாறுபாடுகளை அடைகின்றன !

அதே போல, கால்’ போல இருந்த ரகரத்துக்கு கீழே இன்னொரு சாய்வுக்கோடு இட்டது, யாரோ ஒரு பெயர் தெரியாத அச்சுத்தொழிலாளி மாற்றியதாக அறியப்படுகிறது.

 

பெரியார் தமிழ்

பெரியாருக்கு முற்பட்ட தமிழில் ஐகாரத்திற்கு இருவேறு குறிகள் இருந்தன. ல,ள,ன,ண முதலியவை ஒரு குறியையும், பிற எழுத்துக்கள் வேறு குறியையும் பெற்றன. அதே போல், ற,ன,ண ஆகியவையின் ஆகார உயிர்மெய்கள் சிறப்பு வடிவம் பெற்று திகழ்ந்தன.

இவைகளை ஒழுங்கற்றவைகளை பெரியார் கருதியதால், அவை அனைத்தும் எம்.ஜி.ஆர்’ஆல் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. அனைத்தும் மெய்களும் ஒரே சீராக ஐகாரக்குறியையும், காலையும் பெற்றன.

தமிழ்-பிராமியில் இருந்து துவங்கி வட்டெழுத்து, பல்லவர் எழுத்து என பல்வேறு வடிவங்களை பெற்று,  வீராமாமுனிவரின் சீர்த்திருத்தத்தில் துவங்கி, பெரியாரால் சீர்திருத்தம் செய்யப்பெற்ற எழுத்துக்களிலேயே இன்று தமிழ் எழுதப்பட்டு வருகிறது.

இவ்வாறாக, பல்வேறு மாற்றங்களை தொடர்ந்து பெற்று வந்தாலும், கடந்த 2000 வருடங்களாக, தமிழ் பல்வேறு எழுத்துமுறைகளில் தொடர்ந்து எழுதப்பட்டு வருகிறது என்பது பெருமைப்பட வேண்டிய விஷயம்.

 

பிற்சேர்க்கை

தமிழ்-பிராமி, வட்டெழுத்தாகவும் பல்லவ-தமிழ் எழுத்தாகவும் சமகாலத்தில் உருமாற்றம் பெற்ற விதம். நடுவில் தமிழி என்ற குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது “தமிழ்-பிராமி”.

தமிழ் இணைய பல்கலைக்கழகம்: http://www.tamilvu.org/courses/degree/a051/a0514/html/a051414.htm

மேற்கோள்கள்

1. Early Tamil Epigraphy, Airavatam Mahadevan
2. Elements of South Indian Paleography, A.C. Burnell
3. Indian Epigraphy, Richard Salamon
4. Slides of Dr. S Swaminathan, Tamil Heritage Foundation http://www.tamilheritage.org/thfcms/index.php?option=com_content&view=article&id=311&Itemid=398
5. Indoskript http://userpage.fu-berlin.de/~falk/
6. Dr. Rajam’s Post : Doctrina Christam, 1579, Cochin http://viruntu.blogspot.com/2010/09/doctrina-christam-1579-cochin.html
7. Tamil-Brahmi script found at Pattanam in Kerala http://www.hindu.com/2011/03/14/stories/2011031453981800.htm

நன்றி: வினோத் ராஜன், வார்சுவல் வினோத்
 

Proposal to encode the Grantha script in Unicode Shriramana Sharma (in PDF)

Grantham in Lithic inscriptions, Palm leaf manuscript and Chola Copper Plates

Mamallapuram  Atiranachanda Cave Temple Grantham inscription; Palm-leaf Manuscript; Mamallapuram Grantham inscriptions; Leiden Copper plates Seal; Grantha Chart; Leiden Copper plates View 1; Tiruvalangadu Copper plates; Leiden Copper plates View 2

Proposal to encode the Grantha script in Unicode Shriramana Sharma (jamadagni at gmail dot com), India 2009 Oct 24

Excerpts: The Grantha script is an Indic script descended from Brahmi, still being used in its modern form in parts of South India, especially Tamil Nadu and to a lesser extent in Sri Lanka and other places. Grantha is used to write Sanskrit language, which includes Vedic Sanskrit. It is also used to write the Sanskrit words of Tamil Manipravalam. Tamil does not easily lend itself to write Sanskrit. Grantha on the other hand with its distinct characters for all sounds in Sanskrit enables proper reproduction of the language. Thus Grantha has potential for wide spread use for Sanskrit in Tamil Nadu. Due to this need for Grantha some interested people have created some non-Unicode fonts and software for Grantha with the obvious disadvantages. Therefore the author makes this proposal for inclusion of Grantha in Unicode.